ไม่รู้จริงๆ อะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
หมอนข้างใบนั้นที่เธอนั้นเคยกอด
กับเสียงตอนเช้าที่เธอเรียกให้ตอบ
คิดถึงวันคืน ที่เรานั่งมองหน้ากันแล้วเอ่ยคำๆนั้น
เป็นความทรงจำที่แสนจะวิเศษ
แต่จริงๆ แล้วมันก็คือความเจ็บช้ำ
ก่อนจะลา จาก กัน ไป
อยากจะขอ กอด เธอ ไว้ ครั้ง สุด ท้าย
ก็ฉันยังคงมองเห็น
สาย ตา คู่เดิม รอยยิ้มของเธอที่เก็บไว้
ตอนนี้มันยังไม่ไปจากใจ
ภาพสองเราเคยได้บอกรัก
ติดตรึงไปจนวันตาย ภาพจำสุดท้ายคือเธอได้บอกลา
เวียนและวนหลอกหลอน ข้างใน
งดงาม เธอยังคงสวยเหมือนเคย
สุดแสนพร่างพราวประกายในใจของฉัน
บอกและย้ำตัวเองในทุกวัน
เจ็บช้ำก็จะไม่ร่ำร้อง ท่องจำวนเป็นร้อยครั้ง
ทำไมยังคงคิดถึงเธอ
ก็ยังวนลูปภาพซ้ำๆ ทิ้งไว้เพียงรอยร้าวเป็นคำบอกลา
ก็ฉันยังคงมองเห็น สาย ตา คู่เดิม
รอยยิ้มของเธอที่เก็บไว้
ตอนนี้มันยังไม่ไปจากใจ
ภาพสองเราเคยได้บอกรัก
ติดตรึงไปจนวันตาย
ภาพจำสุดท้ายคือเธอได้บอกลา
เวียนและวนหลอกหลอน ข้างใน
ภาพที่เราคอยบอกรัก ภาพเราจับมือหัวเราะ
ภาพวาดที่มีเราสอง ค่อยค่อยจางและเลือนหายไป
ภาพรักเก่าในคืนนั้น ภาพมันยังคงเล่าย้อน
ภาพตัวเธอยังสะท้อน ภาพของเรายังคงในใจ
ภาพที่เราเคยบอกรัก ภาพเราจับมือหัวเราะ
ภาพวาดที่มีเราสอง ภาพจำสุดท้ายคือเธอได้บอกลา
เวียนและวนหลอกหลอนข้างใน
กลิ่นหอมของเธอยังคงล่องลอย
ล่องลอยไปทั่วทิศทาง
เก็บรอยยิ้มของตัวเองให้ดี
ภาพจำสุดท้ายคือเธอได้บอกลา
เวียนและวนหลอกหลอนข้างใน